هست زندان صومعهٔ دزد و لیم

کاندرو ذاکر شود حق را مقیم

حاصل این آمد که بد کن ای کریم

با لئیمان تا نهد گردن لئیم

گر بگویی تا ندانم من کیم

بر نخواهم تاخت در کشتی و یم

گفت موسی یا رب این مرد سلیم

سخره کردستش مگر دیو رجیم

رو همی‌مالید در خاک او ز بیم

که مرا فریاد رس زین ای کلیم

مار کی ماند عصا را ای کلیم

درد کی ماند دوا را ای حکیم

هیچ کس در وی نخفتی شب ز بیم

که نه فرزندش شدی آن شب یتیم

می‌کشد دانش ببینش ای علیم

گر یقین گشتی ببینندی جحیم

گفت ای یاران از آن دیوان نیم

که ز لا حولی ضعیف آید پیم

چونک سلطان شاه محمود کریم

برگذر زد آن طرف خیمهٔ عظیم

نه بگیرم گفت و پند آن حکیم

دل نگردانم بهر طعنی سقیم

تا نلرزد عرش از ناله یتیم

تا نگردد از ستم جانی سقیم

از پی آن گفت حق خود را علیم

تا نیندیشی فسادی تو ز بیم

سرد بود آن باد یا گرم آن علیم

نیست غافل نیست غایب ای سقیم

اسم مشتقست و اوصاف قدیم

نه مثال علت اولی سقیم

کردهٔ او کردهٔ تست ای حکیم

مؤمنان را اتصالی دان قدیم

چون کشیدت آن نظر اندر پیم

پس بدانی کز تو من غافل نیم

از هوا بشنید بانگی کای حطیم

تافت بر تو آفتابی بس عظیم

چون همی آورد امانت را ز بیم

شد به کعبه و آمد او اندر حطیم

لیک در سیمای آن در یتیم

دیده‌ام آثار لطفت ای کریم