من گنه کارم به پیشت ای رحیم

رحمتی بر جان عطّار ای کریم

زود از این منبر فرودآ ای سلیم

تا بیابی ملک جنات النعیم

طعن کم زن ای تو شیطان رجیم

تو لقا را دان چو رحمن رحیم

تو نظر داری خود از درّ یتیم

لیک اندازی نظر را تو ز بیم

من درین پستی درین دردم مقیم

تا همین دردم بود فردا ندیم

گر سیاه آمد مرا رنگ گلیم

تو سپیدش کن چو مویم ای کریم

چون درآید وقت آن وقت ای کریم

تو مرا قوت ده آن وقت ای عظیم

نه پیمبر گفت اگر اکنون کلیم

زنده بودی پیروم بودی مقیم

خشت میزد او و قیصر دل دو نیم

دور ازو بر سنگ میزد سر ز بیم

گر زر سخته دهد مرد کریم

گرچه موزون باشد آن باشد سلیم

گر شدی هر قطرهٔ در یتیم

هر یتیمی مصطفا بودی مقیم

من که عالم خردلیم آید مقیم

هر نفس را خر دلی آیم ز بیم

بود اندر عهد موسی کلیم

برخ اسود بیدلی با دل دو نیم

ماندهٔ در قید رسوائی مقیم

هیچ کس نفروشدت نانی بسیم

بود گاو پیر زالی دل دو نیم

روز و شب درمانده با مشتی یتیم

پیر رفت و پیش اوبنهاد سیم

شاه شد در خشم و گفتش ای لئیم

هیچ مسجد نیست و بازار ای سلیم

کز برای تو نمیخواهند سیم

غافلی برخاست پنداشت آن سلیم

کانکه عاشق نیست کاریست آن عظیم

کرد مجنون یاد سوگندی عظیم

گفت تا در کوی او گشتم مقیم

بر جگر آبم نماند و در جحیم

یا همه زقّوم یابم یا حمیم