بر فکن برقع از آن رخسار سیغ

تا برآید آفتاب از زیر میغ

با دلی پر درد و جانی با دریغ

ز اشتیاقت اشک می‌بارم چو میغ

نیست از نان خوارهٔ ما جان دریغ

من چگونه خون او ریزم به تیغ

گشت پنهان آفتابش زیر میغ

جان شیرین زو جدا شد ای دریغ

هست دریاهای فضلش بی‌دریغ

در بر آن جرمها یک اشک میغ

ای دریغا کز جهانی دست و تیغ

جز دریغی نیست در دست، ای دریغ

جان همی باید ستد از تو به تیغ

از خلیل خود که دارد جان دریغ

گر از آن سنگی فتد در دست میغ

تا قیامت زو نبارد جز دریغ

ازبن هر موی این کس نه به تیغ

می‌چکد خون می‌نگارد ای دریغ

گه ز درد عشق، چون باران ز میغ

بر رخ او اشک راندی بی‌دریغ

کاشکی حلقم ببریدی به تیغ

وز دلم گم گشتی این درد و دریغ

آمد از پرده برون چون مه ز میغ

پیش خسرو رفت با کرباس و تیغ

چون چنین کردید، تا محشر ز میغ

بر سر خاکم نبارد جز دریغ

در میان ما و تو تیغ است تیغ

شد ز ظلم تو مدینه زیر میغ

من فکندم بر سرت آنگو نه تیغ

کوه را صدپاره کردی بی‌دریغ

چون صدف شد راست گردان گشت تیغ

گوهر افشانی برآمد بی دریغ

کین همه سرش چو مه بیرون زمیغ

کرد روشن نیست یعنی زو دریغ

آن چنان سرخود که برد بی دریغ

کافتاب از درد آن شد زیر میغ

هرکه در روئی چنین آورد تیغ

لعنتم از حق بدو آید دریغ

طفل بستان را چو از پستان میغ

تازه گردانی ز شیری بیدریغ