آنکه رنجاند ترا عذرش پذیر

تا بیابی مغفرت بر وی مگیر

ظاهر خود را میارای ای فقیر

تا چو بدری باطنت گردد منیر

از خدا شاکر بود مرد فقیر

گر دهد قوتش لب نان فطیر

هر که در چشمش عدو باشد حقیر

از بلای او کند روزی نفیر

آنکه باشد در کف شهوت اسیر

گرچه آزادست او را بنده گیر

چون حدیث خوب گویی با فقیر

به بود ز آتش که پوشانی حریر

با سخا باش و تواضع پیشه گیر

تا شود روی دلت بذر منیر

هرچه خواهی کن خطاب از من مگیر

زانکه هستم از خطابت ناگزیر

در همه فن خرده دان و خرده گیر

بود حاکم گرچه او بودی وزیر

در حرم یک روز بود او با وزیر

پیش ایشان آمد آن بدر منیر

روی کردند آنهمه در سوی پیر

کز برای حق تو ما را دستگیر

پادشاه هر گدا و هر اسیر

پادشاه هر فقیر و هر امیر

این یکی در گنج و آن یک در زحیر

این یکی در ناز و آن یک در نفیر

زین جهان حاصل نباشد جز زحیر

آن جهان بینی همه بدر منیر

چند مانید اندرین صورت اسیر

چند باشید اندرین حبس و زحیر

شاه با او گفت ای مرد اسیر

این سخن از تو عجب دیدم فقیر

چون بزیر دار آمد آن اسیر

جمع گشتند خلق هر جائی کثیر

چون شنید این راز از استاد پیر

هم نظر آمد مرو را دستگیر

بود صندوقی نهاده پیش پیر

پر زجوهر عکس آن چون مه منیر

چون تو فانی میشوی از خود بمیر

بعد از آن تو حلقهٔ آن در بگیر