پس کنی فخر از لباست بر فقیر

خویش را سازی ز نعمت چون امیر

خارجی گشته بسی خوار و حقیر

زآنکه او شد خارج از راه امیر

هر که او برگشت از راه امیر

خارجی باشد بدان تو ای فقیر

ای تو مفتاح القلوب و باب خیر

گاه بوده کعبه و گه بوده دیر

ای که هستی همچو ابله در زحیر

دفتر صورت مخوان تو پیش پیر

ای جهانی همچو عطّارت اسیر

جمله خلقان راتو باشی دستگیر

تو در این عالم ادب را پیش گیر

خاطر خلقان مرنجان ای امیر

یا برو یا لیتنا از پیش گیر

تا نگرداند ترا شیطان اسیر

تانگردی خوار و مسکین و حقیر

بعد از آن جویی ز احمق دستگیر

بانگ بر زد گفت کای جمع کثیر

عاقبت گردید در محنت اسیر

بود درآن ملک سرداری حقیر

کرد شاه و لشکرش را او اسیر

مظهرم پنهان بود از چشم غیر

بعد من آید برون آخر بسیر

زآنکه جنّت را توئی آن باب خیر

میکنی در عالم معنی تو سیر

نوریش گفتا که ای شیخ کبیر

تو نداری اندرین دنیا نظیر

گشت اگر عطّار در تقصیر پیر

رحم کن یا رب به تقصیرش مگیر

گه بکوی عاشقان آری تو سیر

گه بمسجد جا کنی و گه به دیر

گه عراق و فارس را کردی تو سیر

گه خراسان را تو کردی ملک خیر

رو بایمان باش و در ایمان بمیر

تا شود ایمانت آخر دستگیر

رو تو ای عطار راه شاه گیر

زنده شو آنگه براه شاه میر

بوعلی دقّاق و بوالقاسم قشیر

همچو نصر آبادیش بوده نصیر