هرکه با خلقان بظلم آمد برون

عاقبت گردد ز قهرش سرنگون

چون نگشتند از نصیحت رهنمون

دانکه خواهد گشت دولتشان نگون

من گنه کارم در این دنیای دون

کرده چون دنیا مرا خوار و زبون

رفت و از خانه نیامد او برون

چار ماه متّصل می‌خورد خون

چون ز پیش صادق آمد او برون

دید ترسائی بغایت ذوفنون

گه ثمر تو از شجر آری برون

گه تو سازی آن شجر را سرنگون

گه به یک لحظه کنی عالم نگون

گه روان سازی بعالم جوی خون

گه تو مهدی گردی و آیی برون

خلق را باشی بمعنی رهنمون

ای تو از اسلام رفته خود برون

خویشتن را کرده از دنیا زبون

گه بخوارزمی و گه در مرو و تون

گه کنی شاپور ما را سرنگون

در گذر از جیفهٔ دنیای دون

تا برآری از صدف گوهر برون

درگذر از منصب دنیای دون

زانکه خلقی را دراندازد بخون

او نبی بود ازدرون واز برون

قال نحن الاخرون السابقون

سرنگون آمد بدنیا غرق خون

یعنی از فرقت قدم کن سرنگون

دیده سر ذره ذره در دو کون

ذرهٔ نادیده هیچ از هیچ لون

باز از صور دوم در هر دو کون

جامه پوشی یک بیک را لون لون

این سخنها چون بگفت آن سرنگون

گرگ از پیشش بصحرا شد برون

ورنه گرمی دی بگو بخشیدهٔ خون

تادر آویزند از دارم نگون

هرچه رفت و میرود در هر دو کون

یک بیک پیداست بر تو لون لون

صدهزاران شیشه میشد سرنگون

پس طراق و طمطراق آمد برون