مهر را آزاده رفتن آبروست

عرصه ی آفاق زیر پای اوست

تا خرد پیچیده تر بر رنگ و بوست

میرود آهسته اندر راه دوست

جوهر او چیست یک ذوق نموست

هم مقام اوست این جوهر هم اوست

محملی نی ، حالی از احوال اوست

محملش خواندن فریب گفتگوست

گر نجات ما فراغ از جستجوست

گور خوشتر از بهشت رنگ و بوست

گفت «آن شعری که آتش اندروست

اصل او از گرمی الله هوست

فطرت شاعر سراپا جستجوست

خالق و پروردگار آرزوست

چون جهان ما طلسم رنگ و بوست

صاحب شهر و دیار و کاخ و کوست

چیست دل یک عالم بی رنگ و بوست

عالم بی رنگ و بو بی چار سوست

یا سروری کاید از دیدار دوست

نیم گامی از هوای کوی اوست

منعمان او بخیل و عیش دوست

غافل از مغزاند و اندر بند پوست

هر که او را از محبت رنگ و بوست

در نگاهم هاشم و محمود اوست»

بشنود مردی که صاحب جستجوست

نغمه ئی را کو هنوز اندر گلوست

او جهان رنگ و بو را آبروست

دوش ازو ، امروز ازو، فردا ازوست

مرد میدان زنده از الله هوست

زیر پای او جهان چار سوست

فقر و درویشی در استغنا نکوست

با غنا،‌شو صوفی‌و درویش دوست

بهر آنکس کز دل و جان دوست جوست

خواست کارد مغز را بیرون ز پوست

گفت هرکس را منم مولا و دوست

ابن عم من علی مولای اوست

به که ما با یکدگر باشیم دوست

پارگی خرد است و امید رفوست

گفت از ما با تو هر کس گشت دوست

تو بدست دوستی، کندیش پوست

در تکاپوییم ما در راه دوست

کارفرما او و کارآگاه اوست