زآنکه حق بر بندگان از فضل و جود

میفرستد آنچه خود خواهد ز سود

تا تو دانی کو همه فضل است و جود

گر تو را خاری رسد آن از تو بود

در مثل شمس منیر آمد وجود

بر هر آنچه تافت، داد او را نمود

جبرئیلت واسطه است اندر وجود

او نکردت ناپسند و بد نمود

گر بود غیر مآثر در وجود

از چه ناید زو نشانی در شهود

یعنی از توراتشان گفت آنچه بود

ساحران را رمز سِحر افشاء نمود

می بدانستند بر وجه شهود

هر کسی بر فعل نیکش می فزود

او پرستد از غلط مصنوع خود

حق پرستان را کجا گیرد به ودّ

بس شکال آید در اینجا کز چه بود

فضل او مخصوص در بذل وجود

وآنچه آن بر ازمنه مختص بود

ز انقراض ازمنه زایل شود

بد قرابت مسلمین را با یهود

این مدارا بدو امر از حزم بود

آمد آن حیّ بن اخطب از یهود

بر پیمبر کرد ز انکاری ورود

در جنان گفتند داخل غیر هود

کس نگردد یا نصاری هر که بود

هل جنان را بر نصاری و یهود

که ز صد دوزخ مرا آتش فزود

چون ارادة او به امری می رود

گوید آن را شو، به آنی می شود

بل بود غیر از رهی کاندر وجود

مطلق آمد ذاتش از کلّ قیود

چون نباشد شرط تقییدش به بود

گشت مطلق بی ز هر قیدی وجود

به اعتبارات تعیّن پس وجود

خلق باشد یعنی آمد در شهود

از تو کی خوشنود گردند ای ودود

از رهی هرگز نصاری و یهود

همچنین میدان خطابات وجود

بر قوای طبع از روی شهود