از قضا سرکنگبین صَفرا فزود

روغن بادام خشکی می‌نمود

درمیان گریه خوابش دَر رُبود

دید در خواب او که پیری رو نمود

رنجَش از صفرا و از سودا نبود

بوی هر هیزم پدید آید ز دود

آن حکیمِ خارچینْ استاد بود

دست می‌زد جابجا می‌آزمود

گفت دانستم که رنجت چیست، زود

در خلاصت سِحرها خواهم نمود

خواجه روزی سوی خانه رفته بود

بر دکان طوطی نگهبانی نمود

شیشه یک بود و به چشمش دو نمود

چون شکست او شیشه را، دیگر نبود

شمه‌ای زین حال عارف وا نمود

عقل را هم خواب حسی در ربود

یار با او غار با او در سرود

مهر بر چشمست و بر گوشت چه سود

عورتی را زهره کردن مسخ بود

خاک و گل گشتن نه مسخست ای عنود

ما نبودیم و تقاضامان نبود

لطف تو ناگفتهٔ ما می‌شنود

از بغل او نیز طوماری نمود

تا برآمد هر دو را خشم جهود

نامبارک خندهٔ آن لاله بود

کز دهان او سیاهی دل نمود

یک شه دیگر ز نسل آن جهود

در هلاک قوم عیسی رو نمود

نور روزن گرد خانه می‌دود

زانک خور برجی به برجی می‌رود

سنگ و آهن زآب کی ساکن شود

آدمی با این دو کی ایمن بود

یک زنی با طفل آورد آن جهود

پیش آن بت، آتش اندر شعله بود

هر کجا آب روان سبزه بود

هر کجا اشکی روان رحمت شود

این عجایب دید آن شاه جهود

جز که طنز و جز که انکارش نبود

یا مگر آن قابل جنسی بود

چون بدو پیوست جنس او شود