حرف‌گو و حرف‌نوش و حرفها

هر سه جان گردند اندر انتها

جمله دنیا را پر پشه بها

سیلیی را رشوت بی‌منتها

شب چو روز رستخیز آن رازها

کشف می‌کرد از پی اهل نهی

که بدین سان گنج‌نامهٔ بی‌بها

چون فتاده ماند اندر مشقها

قوم معکوس‌اند اندر مشتها

خاک‌خوار و آب را کرده رها

سوی کفرش آورد زین عشوه‌ها

آن جوال خدعه و مکر و دها

گر نشد غره بدین صندوق‌ها

هم‌چو قاضی جوید اطلاق و رها

خانه تنگ آمد ازین گهواره‌ها

طفلکان را زود بالغ کن شها