آب بنمایم ز وهم خویشتن

رازها دانم بسی زین بیش من

چون نه سر پیداست وصفش را نه بن

نیست لایق بیش از این گفتن سخن

شد در اسرار معانی نعره زن

کرد مرغان را زفان بند از سخن

خشک لب بنشسته‌ام مدهوش من

زآتش عشق آب من شد جوش زن

چون همه مرغان شنودند این سخن

نیک پی بردند اسرار کهن

آن دگر یک گفت ای پیرکهن

گر خطایی رفت بر تو توبه کن

آن دگر یک گفت تا کی زین سخُن؟

خیز در خلوت خدا را سجده کن

حلقه در گوش توام ای سیم تن

حلقه‌ای از زلف در حلقم فکن

چون مرا کوتاه خواهد شد سخُن

عاجزم، عفوی کن و خصمی مکن

گفت رو ده روز دیگر صبرکن

تا ترا یک جبه بخشم بی‌سخن

پیش عیسی آن خم آمد در سخن

گفت ای عیسی منم مردی کهن

گفت شیخ مهنه را آن پیرزن

دلخوشی را هین دعایی ده به من

آن یکی اسبست ابلق گام زن

وین دگر یک نیست جز فرزند من

می‌ندانم دولتی زین بیش من

مرد را کو گم شود از خویشتن

این زمن بستان و با من بیع کن

دست در دست منش نه بی سخن

هست صد گنجش بها در انجمن

مه تو و مه ریسمانت ای پیرزن

احمد حنبل چنین گفتی که من

گوی بردم در احادیث و سنن

گفت آخر گلخنی امشب ز من

عذر خواهد من سرش برم ز تن

دیگری گفتش که پندارم که من

کرده‌ام حاصل کمال خویشتن

گفت دایم یاددار این یک سخن

من مگو تا تو نگردی همچومن