مشورت با نفس خود گر می‌کنی

هرچه گوید کن خلاف آن دنی

گفت گفتم آه کن هو می‌کنی

گفت من شاد و تو از غم منحنی

گفت می‌خواهم درین کوچه زنی

کیست لایق از برای چون منی

دفع می‌گفتم مرا گفتند نی

نیست چون تو عالمی صاحب فنی

آنچنانک نیش کزدم بر کنی

تا که یابد او ز کشتن ایمنی

نک بهشت و بارگاه آمنی

پس کجا بود آن گذرگاه دنی

در جهان پوشیده گشتی و غنی

چون برون آیی ازینجا چون کنی

کای رسول حق برای محسنی

سوی آن مسجد قدم رنجه کنی

در یکی پیهی نهی تو روشنی

استخوانی را دهی سمع ای غنی

می‌کند طاعات و افعال سنی

لیک یک ذره ندارد چاشنی

شب ببردش بر سر یک روزنی

گفت بنگر فسق و عشرت کردنی

هر کجا یابی نمازی می‌کنی

می‌دود در خانه ناپاک و دنی

حاکم اندیشه‌ام محکوم نی

زانک بنا حاکم آمد بر بنا

بلک خود را در صفا گوری کنی

در منی او کنی دفن منی

که بیا مهمان ما ای روشنی

خانه آن تست و تو آن منی

نفس زین سانست زان شد کشتنی

اقتلوا انفسکم گفت آن سنی

خانهٔ پر دود دارد پر فنی

مر ورا بگشا ز اصغا روزنی

خویشتن را عارف و واله کنی

خاک در چشم مروت می‌زنی

خویش را منصور حلاجی کنی

آتشی در پنبهٔ یاران زنی

تو چنان جلوه کنی گفتا که نی

بادیه نارفته چون کوبم منی