گفت این قومند چون تردامنی

در ره دنیا نه مرد و نه زنی

رفت آخر تا به کنج گلخنی

بود اندر کنج گلخن روزنی

با تو در گلخن نشسته گلخنی

به که بی‌تو پادشاهی گلشنی

بود مردی شیردل خصم افکنی

گشت عاشق پنج سال او بر زنی

ور هزاران سال تو شیخی کنی

ور شوی در ملک عرفان تو غنی

هست این عالم مثال گلخنی

اندر او عارف بسان گلشنی

جمله خلقان را بدان چون گلخنی

خورده از حمّامی تن گردنی

رو ببر تو از چراغم روشنی

تا نباشی تو چو خفّاش دنی

گشته عطّارت جهان روشنی

کرده بر گنج معانی روزنی

گر تو بی من رهروی در گلخنی

بلکه اندر این نسب دور از منی

علم دین بخشد جهان را روشنی

تو ندیدی روشنی در گلخنی

همچو شیطان عاق گشتی ای دنی

اندر این دنیا تو کمتر از زنی

آنکه باشد هر دو کونش ارزنی

خوشه چینی چون کند در خرمنی

صعقهٔ در جان عالم افکنی

کل موجودات را بر هم زنی

گفت شبلی را که مردی روشنی

گر سحرگاهان مناجاتی کنی

هست انگشتیت در هر روزنی

ذره ذره دیدهٔ چون روشنی

در زمین افتاد بی کبر و منی

توبه کرد از دزدی و از ره زنی

گفت آخر من کیم تر دامنی

از تر اندامی نه مردی نه زنی

از یقین هم ثابتی هم ساکنی

نقد عالم چون تو داری ایمنی

چون زمعدن میرسی پاک از منی

هرچه داری هست جمله معدنی