چون بود هر روز یک نانت پسند

هیچ قیدی نیز درجانت مبند

سایلی گفتش که ای مرد بلند

گشتهٔ آخر بدین تره پسند

هم بشیرینی شکر را کرده بند

هم بتلخی هر ترش را کرده قند

آدمی را چون توانی اوفکند

هم توانی نیز ازو برداشت بند

رفت لختی نیز آن ناهوشمند

دید صحرائی دگر پر گوسفند

ای عجب چون گشت از آن آتش بلند

تازیانه یوسف از دست اوفکند

همچنان میبود تا شاه بلند

گشت از بیهوشی خود هوشمند

در زمان معشوق آن مرد نژند

نیم خشتی سخت در عاشق فکند

از پشیمانی که بود آن مستمند

خویشتن میکشت و درخون میفکند

هرچه باشد مرد نادان را پسند

مرد دانا را بود آن تخته بند

چونکه محمود این سخنهای بلند

بشنوید از وی برونشد مستمند

هیچکس از حال خود واقف نیند

جمله سرگردان این دنیا درند

پس بفرمود او که در زندان برند

بو که باز آید از این آن مستمند

چارصد تن بد در آن زندان ببند

خود در آنجا رفت شیخ هوشمند

بعد از آن گفتند درها بسته‌اند

ما در اینجا خوار و زار و مستمند

خلق عالم جملگی جمع آمدند

کان شه سیفور از زندان برند

این نه راه تست ای طفل نژند

راه شیرانست و مرد هوشمند

خودپرستان اندر این ره گمرهند

از طریق نیستی آگه نیند

این چنین قومی که دیدی در رسند

راه حق را هم بجان و دل روند

باز بعضی عقلشان شد پای بند

بی‌خبر از عاشقان دردمند