چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم

همچو آهن گشت و نداد ایچ خم

هر که در اصلش بزرگی بوده است

آن ازو هرگز نگردد هیچ کم

پیل کو جز خدمت شاهی نکرد

چون ز آسیب فنا گردد عدم

زاستخوان او اگر پیلی کنی

[...]

لا فضل فی بلد فینا علی بلد

الا لمکة بیت الله والحرم

فانها فضلت من بین سائرها

بحرمة الدین والاسلام و القدم

از صداع قیل و قال ایمن شدم

چاره دستان مستان چون کنم؟

سوزنی چون دید با عیسی به هم

بخیه با روی او فکندش لاجرم

کو نماید عالم و یک ذره هم

کم شود دو کوپله زین بحر کم

چون طفیل نور او آمد امم

سوی کل مبعوث از آن شد لاجرم

داعی بتهای عالم بود هم

سرنگون گشتند پیشش لاجرم

من همی ننهادمی بی او به هم

پیش حق در جنت المأوی قدم

سر بزن نمرود را همچون قلم

چون خلیل الّه در آتش نِه قدم

چون من آزادم ز خلقان، لاجرم

خلق آزادند از من نیز هم

نفس سگ را خوار دارم لاجرم

عزت از من یافت افریدون و جم

هرکه را در عشق محکم شد قدم

در گذشت از کفر و از اسلام هم

خلق را فی الجمله در شادی و غم

مقتدایی بود در عالم علم

ذره‌ای عقلش نماند و هوش هم

درکشید آن جایگه خاموش دم

تا چو سالی بگذرد، هر دو به هم

عمر بگذاریم در شادی و غم

عزم آن کردیم تا با او به هم

هم نفس باشیم در شادی و غم

شاه گفتا خواهی ای طفل دژم

تا کنم همبازیی با تو به هم

چون در آن ویرانه شد خوار و دژم

دید با جاروب خود غربال هم

چون درآید گرد تو شاه و حشم

تو جدا افتی ز سگ، سگ از تو هم