مرد حق آن بندهٔ روشن نفس

نایب تو در جهان او بود و بس

«مردن و هم زیستن ای نکته رس

این همه از اعتبارات است و بس

کاش بودم زان کسان کاندر جهان

سازگار آیند با هر خار و خس

یا از آن مردم که گرد آیند زود

نزد هرشیرینیئی همچون مگس

آن کسم منکر سر خودکامگی

[...]

شب کنندش در نهانگاه ستور

کس نیارد کرد نزدیکش عبور

صد سک‌ اندرگرد او مشغول پاس

هریکی همچون پلنگی پرهراس

بود آنجا بلبلی اندر قفس

می‌شنید این ماجرا زان بلهوس

کیک و مله کژدم و مار و مگس

اشپش و زنبور و از این جنس بس

بار بردم، کار کردم هر نفس

نه گرفتم مزد، نه گفتند بس

تیرها بودت قرین، ای بوالهوس

در فکندی جمله را در یک نفس

تا تو خاکی را منظم شد نفس

ای عجب! خود را پرستیدی و بس

برد دزدی را سوی قاضی عسس

خلق بسیاری روان از پیش و پس

میخرید این گندم ار یک جای کس

هم عسل زان میخریدم، هم عدس

من ببوئیدنش، زان کردم هوس

کاین چنین گل را نبوید هیچ کس

دستبردی زد زمانه هر نفس

دستبردی هم تو زن، ای بوالهوس

همنشینان تو خارانند و بس

گل چه ارزد پیش تو، ای بوالهوس