هرکه بر خوان ولای اونشست

بیشک او را خود بهشت اندر خوراست

تو مده سررشتهٔ ایمان ز دست

تا نیفتی تو از این بالا به پست

لیک در معنی بزرگ و خرده هست

آن یکی خورشید و آن یک ذرّه است

گر بدانی شد وفای تو درست

ورنه هستی دروفای ما تو سست

جعفر صادق بکرسی برنشست

زآنکه حق بر او در شرعش نبست

شیخ را در خاطر آمد این نخست

گو بود مرد جوان و تن درست

دام در حلقی که محکم کرد و بست

خوش حماری دید وزودش برنشست

گه کنی دشمن کسی را گاه دوست

حکم حکم تست و فرمان آن تست

مظهر من شاعری بر خود نبست

دارد او در نظم با عرفان نشست

اهل راز آنست کو از خود برست

بر سریر تخت سلطانی نشست

اهل راز آنست در خلوت نشست

وآن درمعنی بروی غیر بست

هر که دنیا دار شد اهل گل است

هرکه عقبی دار شد اهل دلست

هر که دنیا دار شد سنگین دلست

همچو خر دایم فتاده در گل است

گرچه دایم داشت درخلوت نشست

ناگه او را میل سیری داد دست

جمله را درخاک اندازی نخست

پس ببادیشان کنی آخر درست

کرسی از خود محو شد از بسکه جست

ثبت العرش اصل میباید نخست

باد آمد خاکساری پای بست

خاک پاش کوی تو بادی بدست

چون برونست او ز هر چیزی که هست

جز خیالی نیست زو چیزی بدست

همچنان آن شب سخن گوی الست

با نبی عقد مساقاتی ببست

دو کمان ابروش بنگر تو نخست

تاشود آن قاب قوسینت درست