عزم آن دارم که امشب نیم مست

پای کوبان کوزهٔ دردی به دست

سر به بازار قلندر برنهم

پس به یک ساعت ببازم هرچه هست

تا کی از تزویر باشم رهنمای

[...]

در دلم تا برق عشق او بجست

رونق بازار زهد من شکست

چون مرا می‌دید دل برخاسته

دل ز من بربود و درجانم نشست

خنجر خون‌ریز او خونم بریخت

[...]

زانک هر مردی که نان ما شکست

سوی او با تیغ نتوان برد دست

کوه را میخ زمین کرد از نخست

پس زمین را روی از دریا بشست

جمله دارند ای عجب دامن به دست

وز همه دورند و با او هم‌نشست

صد هزاران طور از جان بر ترست

هرچ خواهم گفت او زان برتراست

هر زمان این راه بی‌پایان تراست

خلق هر ساعت درو حیران ترست

آنک حق طاها برو خواند از نخست

تا مطهر شد ز طاها و درست

چون نخستش حق نهد در دست دست

آخرش با خود برد آنجا که هست

گفت هر یاریم نجمی روشن است

بهترین قرنها قرن منست

چون خلیل آن کس که از نمرود رست

خوش تواند کرد بر آتش نشست

بلبل شیدا درآمد مست مست

وز کمال عشق نه نیست و نه هست

زاری اندر نی ز گفتار منست

زیر چنگ از نالهٔ زار من است

آن گدا گفتا که من آن روز دست

شسته‌ام از جان که گشتم از تو مست

گفت تا نقاش غیبم نقش بست

چینیان را شد قلم انگشت دست

ما زوال آریم بر وی هرچ هست

زانک نتوان زد به غیر دوست دست

زنده از آب است دایم هرچ هست

این چنین از آب نتوان شست دست

گفت کاین هر دو جهان بالا و پست

قطرهٔ آب است نه نیست و نه ‌هست

دل در این سختی به صد اندوه خست

زانک عشق گوهرم بر کوه بست

جمله را در پر او باید نشست

تا ز ظلش ذره‌ای آید به دست