چون شنید این حجت محکم عمر

کار ازین حجت برو شد سخت تر

تو علی دانی و بوبکر ای پسر

وز خدای عقل و جانی بی‌خبر

گفت من از حق نمی‌آیم به سر

کی توانم داد از یاران خبر

بر زمین خونم روان شد از بصر

من ز خون خویش بودم بی‌خبر

من چنان می‌خواهم ای عالی گهر

کز گنه‌شان هم ترا نبود خبر

خه خه ای طاووس باغ هشت در

سوختی از زخم مار هفت سر

هم ز دنیا هم ز عقبی درگذر

پس کلاه از سر بگیر و درنگر

صد هزاران پرده دارد بیشتر

هم ز نور و هم ز ظلمت پیش در

گفت چون می‌دیدمت ای بی‌هنر

بر تو می‌خندیدم آن ای بی‌خبر

طوطی آمد با دهان پر شکر

در لباس فستقی با طوق زر

گفت بود آدم همی عالی گهر

چون به فردوسی فرو آورد سر

اهل جنت را چنین آمد خبر

کاولین چیزی دهند آنجا جگر

گفت در هر دو جهان ندهد خبر

کس ز من یک پاک‌روتر پاک‌تر

هیچ چیزی نیست زآهن سخت‌تر

هم بنا بر آب دارد در نگر

گاه می‌برید بی‌تیغی کمر

گاه می‌گنجید پیش تیغ در

بوده‌ام پیوسته با تیغ و کمر

تا توانم بود سرهنگ گهر

هرک چیزی دوست گیرد جز گهر

ملکت آن چیز باشد برگذر

من عیار کوهم و مرد گهر

نیستم یک لحظه با تیغ و کمر

پا و منقار تو پر خون جگر

تو به سنگی بازمانده بی‌گهر

هست آن در جنب عقبی مختصر

بعد از این کس را مده هرگز دگر