کآفتاب آید به بخشش زی بره

روی گیتی سبز گردد یکسره

دیدش از خشکی مگر مردی سره

گفت از سر برفکن آن توبره

گر بریزد از هم این نه دایره

کم نگردد نقطهٔ زین تذکره

من که عطّارم ز بحرش قطرهٔ

پیش خورشید ویم چون ذرّهٔ

تو شده دنیای دون را غرهٔ

و او وفاداری ندارد ذرهٔ

چون تو دنیا دوستی حق ذرهٔ

از تو نپذیرد چه باشی غرهٔ

گفت گشتی از عمارت غرهٔ

تو بمرگ ایماننداری ذرهٔ

با محبّت درنگنجد ذرهٔ

نیست مرد دوستی هر غرهٔ

در وجود خویش منگر ذرهٔ

تابدان ذره نگردی غرهٔ

هر دو عالم در وجودت قطرهٔ

عرش و کرسی پیش جودت ذرهٔ

هست دنیا بر مثال قطرهٔ

بگذر از وی زانکه داری بهرهٔ

این جهان را ترک گیرید یک سره

پس برون آئید از آن سوی دره

چون بصورت آمد آن نور سره

شد عدد چون سایه‌های کنگره

تا بود تابان شکوفه چون زره

کی کنند آن میوه‌ها پیدا گره

پس چه عزت باشدت ای نادره

چون شدی تو حمر مستنفره

تا دو پر باشی که مرغ یک پره

عاجز آید از پریدن ای سره

چون رهاند خویشتن را ای سره

هیچ کس در شش جهت از ششدره

گورخانه و قبه‌ها و کنگره

نبود از اصحاب معنی آن سَره

قتل الانسان ما اکفره

کلما نال هدی انکره

پیش ظاهربین چه قلب و چه سره

او چه داند چیست اندر قوصره