این تمنا زیر خاکم گوهر است

در شبم تاب همین یک اختر است

بسکه گردون سفله و دون پرور است

وای بر مردی که صاحب جوهر است

عشق هم خاکستر و هم اخگر است

کار او از دین و دانش برتر است

باطنش از ظاهر او خوشتر است

در قفار او جهانی دیگر است

باطن «الارض ﷲ» ظاهر است

هر که این ظاهر نبیند کافر است

پیش او نه آسمان نه خیبر است

ضربت او از مقام حیدر است

فقر کافر خلوت دشت و در است

فقر مؤمن لرزهٔ بحر و بر است

چهره گل از نم او احمر است

ز آتش ما دود او روشنتر است

صحبت از علم کتابی خوشتر است

صحبت مردان حر آدم گر است

هر که آیات خدا بیند ، حر است

اصل این حکمت ز حکم «انظر» است

آن جهانبانی که هم سوداگر است

بر زبانش خیر و اندر دل شر است

نیک میدانم که تیغ نادر است

من چه گویم باطن او ظاهر است

این‌خود از بحران‌بسی‌ هایل‌تر است

این‌چنین‌حالت بلای کشور است

آن‌نمک‌زاری که خاکش عنبر است

خار اوچمپا، خسش نیلوفر است

گفت، بدکردار را بد کیفر است

گفت، بدکار از منافق بهتر است

باغبان آمد که دزد، این ناظر است

غائبست از حق، اگرچه حاضر است

دید قاضی، خانه پرشور و شر است

محضر است، اما دگرگون محضر است

دکهٔ خر مهره، جای دیگر است

تحفهٔ گوهر فروشان، گوهر است

سطح آب از گاهوارش خوشتر است

دایه‌اش سیلاب و موجش مادر است

نغمهٔ مرغ چمن جان‌پرور است

لیک دراین ساز سوزی دیگر است