هر که او بنهاد ناخوش سنتی

سوی او نفرین رود هر ساعتی

دم بدم هر سوی صاحب‌حاجتی

یافته زان در عطا و خلعتی

صد دریغ و درد کین عاریتی

امتان را دور کرد از امتی

چون جماع طفل دان این شهوتی

که همی رانند اینجا ای فتی

تا که بس سلطان و عالی‌همتی

بندهٔ بندهٔ خود آید مدتی

هفت اختر هر جنین را مدتی

می‌کنند ای جان به نوبت خدمتی

ان فی موتی حیاتی یا فتی

کم افارق موطنی حتی متی

پیش من این تن ندارد قیمتی

بی تن خویشم فتی ابن الفتی

گر گریزی بر امید راحتی

زان طرف هم پیشت آید آفتی

این رها کن عشق‌های صورتی

نیست بر صورت نه بر روی ستی

چون نیاوردی به حیلت حجتی

که مرا عذریست بس کن ساعتی

گفت یادم نیست الا همتی

دار با من یادم آید ساعتی

همچو گبران من نجویم از بتی

کو بود حق یا خود از حق آیتی

روستایی بین که از بدنیتی

می‌کند بعد اللتیا والتی

ور بگوید در مثال صورتی

بر همان صورت بچفسی ای فتی

نیستم شوهر نیم من شهوتی

ناز را بگذار اینجا ای ستی

تو نگنجی در کنار فکرتی

نی به معلولی قرین چون علتی

عاشقی تو بر من و بر حالتی

حالت اندر دست نبود یا فتی

تو روا داری که من بی حجتی

بنهم اندر شهر باطل سنتی

نه در آن دم دولتی و نعمتی

نه در آن سر راحتی و لذتی