گر چو آتش گرم آیم در طلب

گویدم بر ریگ رو ای بی ادب

جملهٔ بار خراسان روز و شب

تا ابد بر گردن تست ای عجب

تاکه جان داری ز صانع روز و شب

جان خود را چشم صانع بین طلب

فارغست از شاهی تو ای عجب

با گدائی می برآید روز و شب

گفت چون پا را کنم کفشی طلب

خاصه اندر زیر میگیرند شب

در رهی میرفت مجنونی عجب

بود پای و سر برهنه خشک لب

گفت ای هم بی خبر هم بی ادب

کس ز گاو و خر گهر دارد طلب

گرچه میدانم دوای این طلب

نیست با او این دوا کردن ادب

خواجه آن بنهاد سه روز و سه شب

گفت اگر گردد پشیمان چه عجب

گفت در قحط نشابور ای عجب

میگذشتم گرسنه چل روز و شب

روزنی بودیش دایم روز و شب

سر بران روزن نهادی خشک لب

چون تو مرد کار باشی روز و شب

زود بگشاید در تو این طلب

رفت عیسی بر سر کوه ای عجب

دید او را زرد روی و خشک لب

ای گدای صحبت سلطان طلب

تا درآموزی توبی حاصل ادب

چون گشایم من درآن پیغام لب

زآنکه هست اینجایگه ترک ادب

ای ملک را بوده استاد ادب

وی فلک را کرده ارشاد طلب

بار دیگر هر دو دلبر بی تعب

در برابر اوفتادند ای عجب

یا بسالی شصت چه روز و چه شب

کردهٔ بر جهد خود ما را طلب

سالک از آیات آفاق ای عجب

رفت با آیات انفس روز و شب

سایلی گفتش چرائی منقلب

در چنین وقتی چه باشی مضطرب