چون نیم من اهل دریا، ای عجب

بر لب دریا بمیرم خشک لب

ورنه چون من صد هزاران خشک لب

می‌بمیرد در ره او روز و شب

خلق می‌بودند دایم زین طلب

صبر نه بااو و بی‌او ای عجب

هر مریدی کآنِ او بود ای عجب

می‌نیاسود از ریاضت روز و شب

جمله سوی روم رفتند از عرب

معتکف گشتند پنهان روز و شب

در دلش دردی پدید آمد عجب

بی‌قرارش کرد آن درد از طلب

در زمان آن جملگی ناز و طرب

همچو باران زو فروریخت ای عجب

در میان آن گروهی بی‌ادب

چشم‌تر بنشسته بود و خشک لب

بر سرت افسار کرده روز و شب

تو به امر او فتاده در طلب

می‌بباید گفت، کاخر ای عجب

این همه طاعت بکردی روز و شب

خواند خلقی را به صد ناز و طرب

تا سرای او ببینند ای عجب

دردم آخر که جان آمد به لب

شیخ خرقان این چنین گفت ای عجب

بس که با مطلوب خود ای بی‌طلب

بی‌وفایی کرده‌ای تو بی‌ادب

جمله رب داند نه رب داند نه رب

گر کند گستاخیی از فرط حب

تو ز جای خود چو مردی بی‌ادب

برنگیری گام، نه روز و نه شب

چون فرو آیی به وادی طلب

پیشت آید هر زمانی صدتعب

چون بدیدم خلق را لعنت طلب

لعنت برداشتم من بی‌ادب

گر نمی‌یابی تو او را روز و شب

نیست او گم، هست نقصان در طلب

گر فرو افتد زمانی از طلب

مرتدی باشد درین ره بی‌ادب

در عجم افتاد خلقی از عرب

ماند از رسم عجم او در عجب