بانگ می‌آمد که ای طالب بیا

جود، محتاج گدایان چون گدا

مرغ خانه‌ست او نه سیمرغ هوا

لوت نوشد او ننوشد از خدا

گفت هیچ از نحو خواندی گفت لا

گفت نیم عمر تو شد در فنا

گر ز دجله با خبر بودی چو ما

او نبردی آن سبو را جا بجا

ور بدیدی شاخی از دجلهٔ خدا

آن سبو را او فنا کردی فنا

گفت آخر شیر فرمودی مرا

گفت از چه عضو کردی ابتدا

گفت تا اشکم نباشد شیر را

گشت افزون درد کم زن زخمها

لیک با خود گفت بنمایم سزا

مر شما را ای خسیسان گدا

ظانین بالله ظن السؤ را

گر نبرم سر بود عین خطا

هر که اندر وجه ما باشد فنا

کل شیء هالک نبود جزا

نیست سوزن را سر رشتهٔ دوتا

چونک یکتایی درین سوزن در آ

لیک این دو ضد استیزه‌نما

یک‌دل و یک‌کار باشد در رضا

عرصه‌ای بس با گشاد و با فضا

وین خیال و هست یابد زو نوا

چون شود جانش محکِ نقدها

پس ببیند قلب را و قلب را

در محاق ار ماه نو گردد دوتا

نی در آخر بدر گردد بر سما

بار دیگر کوفتندش ز آسیا

قیمتش افزود و نان شد جان‌فزا

جئتمونا و فرادی بی نوا

هم بدان سان که خلقناکم کذا

چاشنیی دان تو حال خواب را

پیش محمولی حال اولیا

می‌رود این هر دو کار از انبیا

بی‌خبر زین هر دو ایشان چون صدا

خواری و دونی مسها بر ملا

گر نباشد کی نماید کیمیا