تا به شب ای عارف شیرین نوا

آن مایی آن مایی آن ما

تا به شب امروز ما را عشرتست

الصلا ای پاکبازان الصلا

درخرام ای جان جان هر سماع

[...]

دل چو دانه ، ما مثال آسیا

آسیا کی داند این گردش چرا

تن چو سنگ و آب او اندیشه‌ها

سنگ گوید « آب داند ماجرا »

آب گوید « آسیابان را بپرس

[...]

در میان عاشقان عاقل مبا

خاصه در عشق چنین شیرین لقا

دور بادا عاقلان از عاشقان

دور بادا بوی گلخن از صبا

گر درآید عاقلی گو راه نیست

[...]

مای ما کی بود؟! چو تو گویی انا

مس ما کی بود پیش کیمیا؟!

پیش خورشیدی چه دارد مشت برف

جز فنا گشتن ز اشراق و ضیا؟!

زمهریر و صد هزاران زمهریر

[...]

هر که او از هم‌زبانی شد جدا

بی‌زبان شد گرچه دارد صد نوا

چون به خویش آمد ز غَرقاب فنا

خوش زبان بگشاد در مدح و دعا

پاک بود از شهوت و حرص و هوا

نیک کرد او لیک نیک بد نما

ساحران موسی از استیزه را

برگرفته چون عصای او عصا

صد هزاران دام و دانه‌ست ای خدا

ما چو مرغان حریص بی‌نوا

ریزه‌ریزه صدق هر روزه چرا

جمع می‌ناید درین انبار ما

خاک شو مردان حق را زیر پا

خاک بر سر کن حسد را همچو ما

جامهٔ صد رنگ از آن خم صفا

ساده و یک‌رنگ گشتی چون صبا

صد هزاران نیزهٔ فرعون را

در شکست از موسیئ با یک عصا

این سخن پایان ندارد لیک ما

باز گوییم آن تمام قصه را

قدرت آن سگ بدیدی اندر آ

تا ببینی قدرت و لطف خدا

تا چنان شد کان عوانان خلق را

منع می‌کردند کآتش در میا

این سبب را محرم آمد عقلها

و آن سببها راست محرم انبیا

هر که بیرون بود زان خط جمله را

پاره پاره می‌گسست اندر هوا

اصل ایشان بود آتش ز ابتدا

سوی اصل خویش رفتند انتها

ور ز غیر جنس باشد ذوق ما

آن مگر مانند باشد جنس را