باز یونس را نگر گم گشته راه

آمده از مه به ماهی چندگاه

در سجودش روز و شب خورشید و ماه

کرد پیشانی خود بر خاک راه

گه سگی را ره دهد در پیشگاه

گه کند از گربه‌ای مکشوف راه

گرچه هست از پشت ماهی تا به ماه

جملهٔ ذرات بر ذاتش گواه

فکر کن در صنعت آن پادشاه

کین همه بر هیچ می‌دارد نگاه

حق تعالی گفت ای ملعون راه

هم خلیفست آدم و هم پادشاه

حق بداشت آن نور را چون مهر و ماه

در برابر بی‌جهت تا دیرگاه

موسی عمران اگر چه بود شاه

هم نبود آنجاش با نعلین راه

گرچه ضایع کرده‌ام عمر از گناه

توبه کردم عذر من از حق بخواه

از گنه رویم نگردانی سیاه

حق هم نامی من داری نگاه

آن نفس ای مشفق طفلان راه

از کرم در غرقهٔ خود کن نگاه

تو بیفکن، هرک راباید، ز راه

باز برگیرد شود در پیشگاه

مصطفا جایی فرود آمد به راه

گفت آب آرند لشگر را ز چاه

در فضولی می‌کنی دیوان سیاه

گوی بردی گر زفان داری نگاه

برگرفتت سِدره و طوبی ز راه

کردت از سَدِّ طبیعت دل سیاه

همچو یوسف بگذر از زندان و چاه

تا شوی در مصرِ عزّت پادشاه

زانک چون کشور بود بی‌پادشاه

نظم و ترتیبی نماند در سپاه

چون منم مشغول درد پادشاه

هرگزم دردی نباشد از سپاه

جملهٔ مرغان شدند آن جایگاه

بی‌قرار از عزت آن پادشاه

زانک خوردی آب حیوان چند راه

تا بماند جان تو تا دیرگاه