گر خیالی‌ غم‌ بود بنیان او

وسعت‌ عالم‌ شود زندان او

چون ننالم در غم هجران او

چون نباشم روز و شب نالان او

یا چه خوف از آنکه فرزندان او

میشوند از فضل حق مهمان او

هم بَرید ای مردمان فرمان او

ره مگر یابید بر عرفان او

می خورد نان شه اندر خوان او

پس کند نفرین به فرزندان او

شد جدا زو آنکه بودی جان او

مظهر حسن تو و جانان او

پس شنیدند آن خبر اخوان او

رشک بردند از غلط بر جان او

میم هم بر ملک بی پایان او

را برزق و رأفت و رضوان او

غیر عشق او، قسم بر جان او

خواهم ار هیچ از سر و سامان او

ابر آذار است و من بستان او

تاک من نمناک از باران او

جوی برقی نیست در نیسان او

یک سراب رنگ و بو بستان او

آه بر لب شاهد حرمان او

چهره غماز دل حیران او

ناتوانی بنده ی احسان او

نامرادی بسته ی دامان او

همچو سرو آزاد فرزندان او

پخته از «قالوا بلی» پیمان او

پادشاه و کلبه ئی ایوان او

یک حسام و یک زره سامان او