آنچنان که اندر دل از هجر و وصال

می‌شود بافیده گوناگون خیال

صورتی از صورت دیگر کمال

گر بجوید باشد آن عین ضلال

هر که کردی ناگهان با لب سؤال

زو نبردی زین گنه یک حبه مال

شوی و زن را گفته شد بهر مثیل

که مکن ای شوی زن را بد گسیل

شه چو دوزخ پر شرار و پر نکال

تشنهٔ خون دو جفت بدفعال

شاه گوید چونک گفتی این مقال

یا بکن ثابت که دارم من عیال

چون ز دکان و مکاس و قیل و قال

در فریب مردمت ناید ملال

هیچ من از جا نرفتم زین خیال

تو به یک خوابی بیایی بی‌ملال

ملک دنیا تن‌پرستان را حلال

ما غلام ملک عشق بی‌زوال

اندر آن صندوق قاضی از نکال

بانگ می‌زد کای حمال و ای حمال

نیست صورت چشم را نیکو به مال

تا ببینی شعشعهٔ نور جلال

من شدم عریان ز تن او از خیال

می‌خرامم در نهایات الوصال

کز ضرورت هست مرداری حلال

که تحری نیست در کعبهٔ وصال

زین چمن ای دی مبران اعتدال

پنجه ای بهمن برین روضه ممال

رفته سوی آسمان با جلال

با سه کرکس تا کند با من قتال

که منجم گفته کاندر حکم سال

زاد خواهد دشمنی بهر قتال