ای گذر کرده ز حال و از محال

رفته اندر خانهٔ فیه رجال

ای بدیده روی وجه‌الله را

کین جهان بر روی او باشد چو خال

خال را حسنی بود از رو بود

[...]

می‌رسید از دور مانند هلال

نیست بود و هست بر شکلِ خیال

ای لقای تو جواب هر سؤال

مشکل از تو حل شود بی‌قیل‌وقال

جان همه روز از لگدکوب خیال

وز زیان و سود وز خوف زوال

خفته آن باشد که او از هر خیال

دارد اومید و کند با او مقال

از نظر چون بگذری‌و از خیال

کُشته‌باشی نیم‌شب شمع‌ِ وصال»

ثم تاتینا مکافات المقال

ضعف ذاک رحمة من ذی الجلال

کرد وصف مکر‌هاشان ذوالجلال

لتزول منه اقلال الجبال

از که بگریزیم‌‌؟ از خود‌‌؟ ای محال

از که برباییم‌‌؟ از حق‌‌؟ ای وبال

روبه و آهو و خرگوش و شغال

جبر را بگذاشتند و قیل و قال

از ادب نبود به پیش شه مقال

خاصه خودلاف دروغین و محال

ماه کو افزود ز اختر در جمال

شد ز رنج دق او همچون خیال

اختیار و جبر در تو بد خیال

چون دریشان رفت شد نور جلال

باقیان هم در حرف هم در مقال

تابع استاد و محتاج مثال

لقمه‌ای کو نور افزود و کمال

آن بود آورده از کسب حلال

ورنه چون لطفت نماند وین جمال

از تو آید آن حریفان را ملال

جان کمالست و ندای او کمال

مصطفی گویان ارحنا یا بلال

معصیت ورزیده‌ام هفتاد سال

باز نگرفتی ز من روزیْ نَوال

ای بخورده خونِ من هفتاد سال

ای ز تو رویم سیه پیشِ کمال

حال و قالی از ورای حال و قال

غرقه گشته در جمال ذوالجلال