من ز غفلت صد گنه را کرده ساز

تو عوض صد گونه رحمت داده باز

هرکسی از تو نشانی داد باز

خود نشان نیست از تو ای دانای راز

چون سیه رو گشت گفت ای بی‌نیاز

ضایعم مگذار و کار من بساز

می‌نداند در درون پرده راز

کی شود بر چون تویی این پرده باز

از نماز نور آن دریای راز

فرض شد بر جملهٔ امت نماز

چون بدید آن نور روی بحر راز

جوش در وی اوفتاد از عزو ناز

چون دلش بی‌خود شدی در بحر راز

جوش او میلی برفتی در نماز

تو شنیدی بانگ از اهل مجاز

پس بجای خود فرستادیش باز

خر بسوز و مرغِ جان را کار ساز

تا خوشت روح‌الّه آید پیش باز.

گرچه ره را بود هر یک کارساز

هر یکی عذری دگر گفتند باز

هدهدش گفت ای به صورت مانده باز

بیش از این در عشق رعنایی مناز

من در این زندان آهن مانده باز

زآرزوی آب خضرم در گداز

هرکه داند گفت با خورشید راز

کی تواند ماند از یک ذره باز

اهل جنت چون نباشد اهل راز

زآن، جگر خوردن ز سر گیرند باز

لیک فردا در بلا عمر دراز

جمله از شاهی خود مانند باز

باز پیش جمع آمد سر فراز

کرد از سر معالی پرده باز

گر بگویم عذر یک یک با تو باز

دار معذورم که می‌گردد دراز

مردن از عشق رخ آن دل‌نواز

بهتر از صد زندگانی دراز

گفت می‌رو تا به نزدیک ایاز

پس بدو گوی ای ز شه افتاده باز

ور بماند در پسِ آن عقبه باز

در عقوبت، ره شود بر وی دراز