دیگران رفتند خانهٔ خویش باز

ما بماندیم و تو و عشق دراز

هرکی حیران تو باشد دارد او

روزه در روزه، نماز اندر نماز

راز او گوید که دارد عقل و هوش

[...]

زان گدارویانِ نادیده ز آز

آن در رحمت بریشان شد فراز

سوی شاهنشاه بردندش به‌ناز

تا بسوزد بر سر شمع طراز

گرچه دیوار افکند سایهٔ دراز

باز گردد سوی او آن سایه باز؛

آن منافق با موافق در نماز

از پی استیزه آید نه نیاز

بود شاهی در جُهودان ظلم‌ساز

دشمنِ عیسی و نصرانی گُداز

او بیان می‌کرد با ایشان به راز

سر انگلیون و زنار و نماز

می‌رهانی هر دمی ما را و باز

سوی دامی می‌رویم ای بی‌نیاز

لیک بهر آنک روز آیند باز

بر نهد بر پایشان بند دراز

چون وزیر از ره‌زنی مایه مساز

خلق را تو بر میاور از نماز

چون به جمعه می‌شد او وقت نماز

تا نیارد گرگ آنجا ترک‌تاز

شاخ آتش را بجنبانی بساز

در نظر آتش نماید بس دراز

مژده مژده ای گروه عیش‌ساز

کان سگ دوزخ به دوزخ رفت باز

گر گشاید دلْ سرِ انبان راز

جان به سوی عرش سازد ترک‌تاز

ز آتش دل و آب دیده نقل ساز

بوستان از ابر و خورشیدست باز

پیشه‌ها و خلق‌ها همچون جهاز

سوی خصم آیند روز رستخیز

گه تناقض گاه ناز و گه نیاز

گاه سودای حقیقت گه مجاز

بو دوای چشم باشد نورساز

شد ز بویی دیدهٔ یعقوب باز

معنی مردن ز طوطی بد نیاز

در نیاز و فقر خود را مرده ساز

پیش من بنشین و مهجوری مساز

تا به گوشَت گویم از اقبال راز؛