پادشاها من به چشم اعتبار

آفت این ملک دیدم آشکار

من ندارم با سپاه و ملک کار

می‌کنم زنبیل بافی اختیار

سایهٔ تو گر ندیدی شهریار

در بلا کی ماندی روز شمار

گفت ای سلطان نیکو روزگار

حال تو چون است در دارالقرار

گفت من از شوق دست شهریار

چشم بربستم ز خلق روزگار

گر تو از دریا نیایی با کنار

غرقه گرداند تو را پایان کار

صعوه آمد دل ضعیف و تن نزار

پای تا سر همچو آتش بی‌قرار

یوسفی گم کرده‌ام در چاهسار

بازیابم آخرش در روزگار

هرک عنقا راست از جان خواستار

چنگ از جان باز دارد مردوار

سایهٔ خود کرد بر عالم نثار

گشت چندین مرغ هر دم آشکار

گر نگشتی هیچ سیمرغ آشکار

نیستی سیمرغ هرگز سایه‌دار

روز بودی کز غم عشقش هزار

می‌بمردند اینت عشق و اینت کار

گر کسی دیدی جمالش آشکار

جان بدادی و بمردی زار زار

پس مکن در ره توقف زینهار

همچو آب از برق می‌رو برق‌وار

چند ترسی، دست از طفلی بدار

بازشو چون شیرمردان پیش کار

چون مریدانش چنین دیدند زار

جمله دانستند کافتادست کار

یک دمش نه خواب بود و نه قرار

می‌تپید از عشق و می‌نالید زار

رفت عقل و رفت صبر و رفت یار

این چه عشق است؟ این چه درد است؟ این چه کار؟

همنشینی گفتش ای شیخ کبار

خیز این وسواس را غسلی برآر

گفت کو محراب روی آن نگار؟

تا نباشد جز نمازم هیچ‌کار