مسجد اهل قبا کان بد جماد

آنچ کفو او نبد راهش نداد

ای مدمغ عقلت این دانش نداد

که خدا هر رنج را درمان نهاد

آن دهل را مانی ای زفت چو عاد

که برو آن شاخ را می‌کوفت باد

روبهی اشکار خود را باد داد

بهر طبلی همچو خیک پر ز باد

آن یکی یک شیخ را تهمت نهاد

کو بدست و نیست بر راه رشاد

کان سیاهی بر سیاهی اوفتاد

هر دو خط شد کور و معنیی نداد

گشت مشکلهاش حل وافزون ز یاد

از پی هر مشکلش مفتاح داد

هفت دریا گر شود کلی مداد

نیست مر پایان شدن را هیچ امید

یک درمتان می‌شود چار المراد

چار دشمن می‌شود یک ز اتحاد

آفرین بر عشق کل اوستاد

صد هزاران ذره را داد اتحاد

ز اختلاف خویش سوی اتحاد

هین ز هر جانب روان گردید شاد

حاجیان آنجا رسیدند از بلاد

دیده‌شان بر زاهد خشک اوفتاد

قوم دیگر را یقین در ازدیاد

زین عجب والله اعلم بالرشاد

مر یقین را چون عصا هم حلق داد

تا بخورد او هر خیالی را که زاد

آن یکی همره نخورد و پند داد

که حدیث آن فقیرش بود یاد

پس صفات آدمی شد آن جماد

بر فراز عرش پران گشت شاد

گام در صحرای دل باید نهاد

زانکه در صحرای گِل نبوَد گشاد

بر امید زنده‌ای کن اجتهاد

کاو نگردد بعدِ روزی دو جماد

لاف تو ما را بر آتش بر نهاد

کان سبال چرب تو بر کنده باد

او هم از نسل شغال ماده زاد

در خم مالی و جاهی در فتاد