یارب این آتش که در جان من است

سرد کن آن‌سان که کردی بر خلیل

بادهٔ خاک آلودمان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

گفت معشوقی بعاشق کای فتی

تو بغربت دیده ای بس شهرها

پس کدامین شهر از آنها خوشتر است؟

گفت: آن شهری که در وی دلبر است

هر شکر کز لفظ تو برچید طبع

هم بران لفظ و بیان خواهم فشاند

هر گهر کز کلک تو دزدید سمع

هم بران کلک و بنان خواهم فشاند

سعدیا گفتار شیرین پیش آن کام و دهان

[...]

شاه بحر ژرف جمله آب خورد

جمله را از شاه باید یار برد

عشق از اول سرکش و خونی بود

تا گریزد هر ه بیرونی بود

مرحبا ای عشق خوش سودای ما

ای دوای جمله علت های ما

ای علاج نخوت و ناموس ما

ای تو افلاطون وجالینوس ما

یاد یاران یار را میمون بود

خاصه کان لیلی و آن مجنون بود

این روا باشد که من در بند سخت

گه شما بر سبزه گاهی بر درخت

چشم تو خود لایق دیدار نیست

ور نه جائی نیست کاین انوار نیست

سعی کن تا دیده ات بینا شود

لایق دیدار لطف ما شود

با لب دمساز خود گر جفتمی

همچو نی من گفتنی ها گفتمی

روز وصل دوستداران یاد باد

یاد باد آن روزگاران یاد باد

برف پیری مینشیند بر سرم

باز طبعم نوجوانی میکند

با لب دمساز خود گر جفتمی

همچو نی من گفتنی ها گفتمی

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

کار خود بگذارم گیرم گله

از جفای آن نگار ده دله

ریگ آموی و درشتی های آن

زیر پایم پرنیان آید همی

با که گویم در همه ده زنده کو

سوی آب زندگی پوینده کو

هر که او از هم زبانی شد جدا

بی نوا شد گرچه دارد صد نوا

برپرید آن باز عنقا گیر شاه

آن سپاه اشکن بخود نی با سپاه

بس فزونی ها درون نقص هاست

مر شهیدان را بقا اندر فناست

جان بجانان دادن آمد کیش شان

سهم نافع شهد نافع پیش شان

هر که اندر مرگ بیند صدر جود

هم چو پروانه بسوزاند وجود

تا دهی جایش کجا اندر جوارت

اگرم هیچ نباشد نه بدنیا نه بعقبی