نمی‌دانم چسان در ره فتادم

که رفت از تاب رفتن هم زیادم

بر مه روی تو خط مشگ بار

ساخته روزم چو شب از غصه تار

در چمن از عشق تو گل سینه چاک

بر فلک از مهر تو مه داغدار

غمزهٔ غماز تو سحر آفرین

[...]

زبدة الاخوان فصیح خوش کلام

صاحب نظم و مقالات فصیح

آن که در شعر و معما روز و شب

می‌ستودش دهر مخفی و صریح

از صبوح و باده او را گشته بود

[...]

حافظ بی‌چاره در راه اجل

سر به امر خالق اکبر نهاد

از قضا تاریخ رحلت کردنش

زین معما شد که حافظ سر نهاد

میر حیدر گوهر درج ورع

کز عدم نامد نظیرش در وجود

بس که قابل بود در آغاز عمر

از هدایت بر رخش درها گشود

گشت اکرم نزد حق کاندر رخش

[...]

آه کامسال اندرین بستان سرای

دهر هر گل را که بهتر دید چید

واندرختی را که خوش‌تر بود پار

چرخ ناخوش خوی از بی‌خش برید

وانکه در برداشت تشریف قبول

[...]

آن سپهر ایوانکه از بخت بلند

داردش کیوان به صد اخلاص پاس

وان فلک مسند که می‌گوید ملک

پاسبان آستانش را سپاس

میرامین‌الدین محمد که آسمان

[...]

باز طوفان اجل نابود ساخت

گوهری از قلزم ز خار علم

باز دست مرگ بی‌هنگام کند

میوه‌ای بایسته از اشجار علم

آن که در طفلی ز استعداد ذات

[...]

ناگه از طبعم مشام دل شنید

بوی طوفان خیزی کون و مکان

بهر آن گردید نطقم نوحه گر

کز اجل دی میر زرین افسران

مالک گردون شکوه کامکار

[...]

حافظ آن خود رو درخت باغ نظم

زد به تیغ کین عدویی بیخ او

بود بس قابل ولی شمشیر را

قابل شمشیر شد تاریخ او

ای جهان را از تو در گوش امید

استمالت‌های عام شامله

از پی اصلاح چشمم لازمست

مصلحی از مصلحات کامله

سویم از روی نوازش کن روان

[...]

شیخ حیدر کز کمال اعتقاد

دست بیعت داد با آل علی

از جهان چون رفت بادا در جنان

خرم و دلشاد با آل علی

از خرد تاریخ او کردم سوال

[...]

هر نفس می‌کرد چون از تاب مرگ

رشتهٔ عمر عزیزی کو تهی

هر زمان میشد چو از دست اجل

پیکری در خاک چون سرو سهی

با وجود طفلی از اوضاع چرخ

[...]