هر خم و پیچی که شد، از تارِ زلف یار شد

دام شد، زنجیر شد، تسبیح شد، زنار شد

کی بود کز دست نفس شوم سرکش وارهم

وز هوایِ این جهان تنگِ ناخوش وارهم

جامِ می از دست ساقیِ اجل گیرم چوقطب

درکشم آزاده‌وار از هر کشاکش وارهم

خرقه‌های صوفیان در دورِ چشمِ مستِ تو

سالها باید که از رهنِ شراب آید برون

با همه تقوی و زهد ار بشنود نامت کمال

از درون خانقه مست و خراب آید برون

تا ببیند ذات اسماء و صفات خویش را

حضرت بی مثل را مرآت انسان آرزوست

ای که از فرط بزرگی می‌نگنجی در جهان

در دلم کان قطرهٔ خونیست چون جاکرده‌ای

می‌نگنجد در زمین و عرش و کرسی آه آه

جز دل پرخون نمی‌بینیم جایی جای او

ای ترا بر طور دل هر دم تجلای دگر

طالبِ دیدار تو هر گوشه موسای دگر

یک دو حرفی خوانده‌ام در پیش استاد ازل

تاابد بر دل رسد هر لحظه معنای دگر

گر ترا دیدار او باید برآ بر طورِ دل

حاجت رفتن چو موسی سویِ کوه طور نیست

چون تواند دم ز آزادی زدن آنکس که یار

هر زمانش می‌کشد در بند گیسوی دگر

من به یک رو چون شوم قانع که حسنِ روی او

می‌نماید هردم از هر رو مرا روی دگر

گه از رویِ تو مجموعم گه از زلفت پریشانم

ازین در ظلمتِ کفرم، وزان در نورِ ایمانم

تو یقینی و جهان جمله گمان من به یقین

مدتی شد که یقین را به گمان می‌بینم

می‌رود هرکس به رسمی در طریق عشقِ دوست

راهِ ما آمد فنا و نامرادی زاد راه

تا نداند هیچ مفلس سِرّ قلاشانِ عشق

مفتی معنی سوادالوجه را روپوش کرد

در رهِ مردان حق نفی است کفراثبات شرک

دم مزن اینجا که حیرت عقل را مدهوش کرد

هرکه ما را یار شد ایزد مر او را یار باد

وانکه ما را خوار دید از عمر برخوردار باد

در دو عالم چون یکی دارندهٔ اشیاستی

هر یکی در ذات خود یکتای بی همتاستی

جنبش دریا اگرچه موج خوانندش ولی

در حقیقت موج دریا عین آن دریاستی

فی المثل یک دایره این شکل عالم فرض کن

[...]

موج و دریاییم و هردو غیر آبی نیست نیست

در میان ما و او جز ما حجابی نیست نیست

عقل اگر در خواب می‌بیند خیال دیگری

اعتمادی در خیالی یا به خوابی نیست نیست

آفتاب حسن او مجموع عالم را گرفت

غیر او پیدا نبینی گر ز خود پنهان شوی

از تو نتواند بریدن کس به آسانی مرا

گر نمی‌داند کسم آخر تو می دانی مرا

رو نگردانم ز جورت تا سرم بر تن بود

گر به سرگرد جهان چون گوی گردانی مرا

گر برنجانی نرنجم زانکه، رنجت راحت است

[...]

شحنهٔ ما دانش، آنگه حرص در همسایگی

رستم ما زنده وانگه دیو در مازندران

هرچه نز قرآن طرازی برفشان از آستین

هرچه نز ایمان بساطی درنورد از آستان

فرق ها باشد میان آدمی و آدمی

[...]

زاهدم از کعبه راند و برهمن راهم نداد

من کی‌ام اکنون از اینجا رانده، زانجا مانده‌ام

چون به فضل ایزد بی چون به حق بینا شدم

آگه از کنهِ رموزِ عَلَّمَ الأَسْما شدم

بر براق تن چو بر معراج جان کردم عروج

عارفِ اسرار سُبْحانَ الذی اَسْری شدم

جبرئیل نطق چون از عرشِ دل آورد وحی

[...]