غالب آنان را که مردم ترستائی در قیاس

چون به دقت بنگری ز نقحبه تر ز نقحبه اند

تازه کن پیوستگی آن کهنه پیمان تاک را

بگسل این پیوند نو پیوسته تریاک را

آبی از خم خانه کن بس پشته ها اندوه را

تابی از می سوختن بس دشت ها خاشاک را

محفلی دارم به سامان طرب دور از تو لیک

برگ رامش دور از آن محفل بسازی دیگر است

خاک مجلس، چنگ قامت، ناله مطرب، غم ندیم

دور ساقی چشم خون پالا شراب و ساغر است

جاودان باد از تنور چرخ و آبشخورد خاک

بی سپاس آب و آتش، نان و آبت گرم و سرد

آنچه پر جستیم و کم دیدیم و در کار است و نیست

در حقیقت نیست جز انسان که بسیار است و نیست

ای بهار دوستی را بوستان ها آب و رنگ

وی درخت راستی را شاخساران برگ و بار

شب روی گر هست ماه است آن هم در آسمان

سرکشی گر هست سرو است آن هم اندر جویبار