زاهدا پیمانه ات چون پر شود از دور چرخ

کی چو مستان، مرد خالی کردن پیمانه ای؟

جنگ با من دارد ای دل تا طلبکارش تویی

از من آن بدخو چه می خواهد، گرفتارش تویی

ماه من، گفتی چرا افتاده گیسو در پی ام؟

چون نیفتد در پی ات، شمع شب تارش تویی

چون نباشد بی صفا در جنب رویت آفتاب؟

[...]

کس چه می داند که پیمانت نمی ماند درست

گر ز بدمستی قدح را بر سر ما نشکنی

داد بی موجب عنانم را به دست رهزنی

آنچه من از دوست دیدم، کس ندید از دشمنی

بر نمی تابد دلم از نازکیها حرف سخت

صد شکست آید برین مینا، ز خارا گفتنی

سبز پوشیدن مکرر گشت ای سرو چمن

[...]

بس که هر سو رخنه دارد کلبه ام چون خانه گل

سر برآورده ست گویی از گریبان خرابی

از غم دنیا نباشد هیچ کس جان بردنی

کس نمی آید به این غمخانه غیر از مردنی

تلخی ایام بنگر، کام دل از وی مجوی

بحر پرآب است، اما نیست آبش خوردنی

ما به جای قطره، دریا ریختیم از چشم تر

دیده ما را ببین وز ابر بارانی مگوی

قتل ما بی دست و پایان را دلیری شرط نیست

کشتن سیماب می آید ز هر بی جرأتی

در ازل بر خویش راه پیش بینی بسته ایم

نیست چون آیینه هرگز در دل ما نیتی

می روی بی رخصت امشب، کس چه سازد جان من

[...]

چون نگرداند ورق، از بیم آه و ناله ام؟

با گل کاغذ ندارد باد و باران دوستی

آتشین رخسار ما شمعی ست بزم حسن را

لیک شمعی کز سرش گل کرده تا پا روشنی

قسمت ما درد بسیار است و درمان اندکی

بی سرانجامی ز حد افزون و سامان اندکی

رو نمی داد این قدر محنت درین مهمانسرا

میزبان گر مهربان می شد به مهمان اندکی

زندگی می آورد ای شمع، آب جوی صبح

چون تو از موج نسیمش در پی مردن شدی؟

ای دل از بیم گناهت دوزخی در عرصه نیست

می گریزد از تو آتش، بس که تردامن شدی

در دیار غم به غیر از کودکان اشک ما

کی بود چندین دبستان طفل را مادر یکی

حاصل دنیا و دین را مفت نستاند کسی

بس که رایج گشت در بازار ما بی حاصلی

سرکشی در صورت افتادگی زیبنده نیست

زلف را بایست یا افتادگی، یا سرکشی

تا تو رفتی، زندگی رفت از برم، بازآ که من

چون چراغ مرده ام در انتظار زندگی

محنتم افکنده از پا، ورنه بی تکلیف مرگ

همچو راحت می گریزم از دیار زندگی

چون نباشم در خزان زندگی بی شاخ و برگ؟

[...]

یک سخن نشنیدم ای گل از دهان نازکت

با لب خندان، تلاش بی زبانی تا به کی؟

قطره پیمایی ست کار ساقی بزم فلک

خشک می گردد ایاغش، تا لبی تر می کنی

بس که گشته شیوه اسلامیان حق دشمنی

حق گریزد از مسلمان در پناه ارمنی

دختر رز، گر نسازد با هوسناکان جام

می شود در مذهب مفتی، سیاست کردنی

قاضی ما بس که شد در رشوه خواریها دلیر

[...]

ای که گویی فیض دارد سرزمین مصر و شام

هرچه می گویی تو از فیض سحرگاهی بگوی

خضر، یک کس را به راه کعبه دل سر نداد

راه اصلی را به آن استاد گمراهی بگوی