با سفیران تو مه گم گشته پیکی راه جوی

نزد بوابت زحل دون پایه ای زارذال کوی

با ضمیرت آفتاب افسرده ای بیهوده پوی

باورش گر نیست بارای تو گردد روبروی

ای صبا بنما بکوی آن بت مهروی روی

رخصت گفتار اول زان مه دلجوی جوی

پس بدانگ گلچهره‌ام چون بلبل خوشگوی گوی

سرو قدم ز هجر ایسر و مشگین موی موی

شد فروزان بر فراز طور نار موسوی

نفس رحمن گشت بر عرش ولایت مستوی

سوخت صد عجل خوار از برق تیغ آبدار

چون عیان شد ذوالفقار شه چو دست موسوی

آتش سینا تجلی کرد در طور وجود

[...]

شاد زی ای شهریار قدر دان کز فضل تو

گشت بازار معارف گرم و پشت دین قوی

قطب عالم باش و خورشید جهان اندر زمین

همچو خط استوا آیین ملکت مستوی

ای برادر، تا توانی گیر با آزرم‌ خوی

مرد بی‌آزرم باشد چون زن بسیار شوی

غیرت و صدق و امانت‌، کاین سه اصل مردمیست

اصلشان ز آزرم خیزد، گیر با آزرم‌خوی

هرکه در پیش کسان آزرم خود بر خاک ریخت

[...]

بار دیگر خان ازبک سوی مشهد کرد روی

و ندر آن کشور بسی بیداد کرد آن تندخوی

هرکه را دیدند کشتند آن گروه بی‌گفت‌وگوی

شوی بر مرگ زن افغان کرد و زن بر مرگ شوی

منهیان شه را خبر کردند از این های و هوی

[...]

گر تناسب را بگیریم از ملوک غزنوی

ناصرالدین شه به مشرق بوده سلطانی قوی

صاحب تدبیر و عزم و رای و طبع مستوی

جمع در وی جمله آداب و صفات خسروی

کشورش ز امن و رفاه و علم و صنعت محتوی

[...]

زان سپس با اردوان بنمود حربی بس قوی

واندر آن میدان فرو شد پادشاه پهلوی

سوی ری شد تا دگر ره بازگردد جنگجوی

لیک دشمن بی‌سبب زان سرزمین برتافت روی

گر ز باد کبر و نار جهل برتابیم روی

شاید آبِ رفتهٔ این خاک باز آید به جوی

لیک با این وضعِ ایران مشکل است این گفت‌وگوی

چون که ما کردیم اکنون بر دو چیزِ زشت خوی

چند سازی فصل گل در ساحت مشکوی کوی

خیز و کن در باغ ای ماه هلال ابروی روی

در کنار جوی جا با قامت دلجوی جوی

کز شمیم مو دهی بر سنبل شب بوی بوی

ای مرید راه حق جز راه عشقش را مپوی

در گلستان ارادت جز گل مهرش مبوی

هر که جوید غیر او نام و نشان از وی مجوی

هرکه را بر سر نباشد شوق دیدارش بگوی