شام هجران است ای دل دیده امید دار

ای جگر خون شو ز جوی دیده خونبار بار

گریه کن ای چشم چون ابر بهاران زار زار

همچو من ای ناله نالان باش و بر گو یار یار

ای صبا بنما بکوی آن بت مهروی روی

رخصت گفتار اول زان مه دلجوی جوی

پس بدانگ گلچهره‌ام چون بلبل خوشگوی گوی

سرو قدم ز هجر ایسر و مشگین موی موی

تا مرا شد موی تو ای سر و سیم اندام دام

در جهان دیگر ندیدم از دل خود کام کام

گاهگاهی از محبت بر از این گمنام نام

قامت من چون الف بود و شد از آلام‌آلام

هر که دل بر طره عنبر مثالت بست بست

سوی دام از گلستان چون طایر برجست جست

کشته تیر نگاه نرگست تا هست هست

عالمی را کرده از یک عشوه آنبد مست مست

باز تا اینجا نبود اندر بر احباب باب

شد ز درد دوریت دور از دل بی‌تاب تاب

خشک شد از جوی چشم و دیده پر آب آب

چند در غفلت کند آن نرگس خوشخواب خواب

روزگاری بد دلم از لطف ای دلشاد شاد

نیست از آن روزگارتای جفا بنیاد یاد

از تغافل‌های نازت ای ستمگر داد داد

گر رخت از یک نظر داده دلم را داد داد

شیر حق شاهی که چون شمشیر بیرون کرد کرد

رنگ رخ سرکشان را همچو کاه زرد زرد

تاب تیغش کرده جسم کافر دم سرد سرد

به ابراهم از آذرگر برون آورد ورد

سروری کز سروری بخشیده بر اورنگ رنگ

کرد با ابطال با تیغ دو سر در جنگ جنگ

دهر را بر مشرکین کرده چو گور تنگ تنگ

توتیا از برش شمشیرش ز صد فرسنگ سنگ

ذات او نابود ذات حضرت معبود بود

از کف دریا نوالش در جهان موجود بود

هر کجا تیغ شرربارش شرر افزود زود

شد بلد از جسم و جان دشمن مردود دود

ای ز نور عارضت در دیده پر نور نور

در گدایی از گدایان درت مشهور هور

روزگار دشمنت را علت ناسور سور

دوستداران تو در کونین ز درد دور دور

تا بود اندر نوشتن دال دال و ذال ذال

تابود از بهر مدت ماه ماه و سال سال

تا بود اندر تلون زرد زرد و آل آل

تا بود مانند (صامت) گنگ گنگ و لال لال