از کوچهٔ تنگ تو شهی می‌گذرد

برخیز و سرِ شاهرهی منزل کن

بی انصافی و کوری و مرده دلی است

رد کردن خلق همچو ایشان بودن

گر لقمه ز خورشید نمایم به مثل

تاریکی سینه بردهد بختم بین

خواهی مدد از روح عزیزان یابی

پا از سر خود ساز بیارامی تن

زین سان که بود ظهورِ حقّ از همه سو

باید ز چه روی روی یکسو کردن

جامی به کفم داد که بستان و بنوش

گفتم نخورم گفت برای دلِ من

خورشید ازل بتافت از روزن تن

تا چهرهٔ خود ببیند اندر روزن

گوید که چو روزن ز میان برخیزد

من باشم و من باشم و من باشم و من

بنشین و سفر کن که به غایت خوبست

بی زحمت پا گِردِ جهان گردیدن

این دیر فنا را سرِ آبادی نیست

اندر ره سیل خانه بنیاد مکن

چون مردم اندک آشنا در گرداب

دستی زدنست و عاقبت غرق شدن

گر کامِ دلت نشد میسر مستیز

از بهر نیاز آمده‌ای ناز مکن

بر پایِ خرابات روِ من بخشای

بر دستِ پیاله گیر من رحمت کن

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت به تو خود نیامدی از دگران

بر عمر چه مقدار که امیّدت هست

در خوردِ همان کوشش روزی می‌کن

الا به ارادت حقیقی با دوست

دل بستن و از بند علایق جستن

آموخته‌ام ز مردم دیدهٔ خویش

در خانه نشسته سیر دنیا کردن

یک باره ز اندیشهٔ عقلم برهان

وز بادهٔ صاف عشق سرمستم کن

اول از خویش بی خبر ساز مرا

وانگاه ز خویشتن خبردارم کن

چون خان شکم گنده گندیده دهن

از ساحت سمنان به سقر سخت سکن

گفتند به سال مرگش ارباب سخن

پر کرد جهنم را از گنده تن