نگارستان و باغ و کاخ شهوار

مرا هستند همچون دوزخ تار

ز شب بینم بلا وز روز تیمار

فزاید بر دلم زین هردوان بار

شما را دیده ام در عشق بی یار

دو بیدل هر دو بیروزی از این کار

چو ویس ماه روی حور دیدار

شنید از دایه این وارونه گفتار

نه او بفریبدم هرگز به دیدار

نه تو بفریبیم هرگز به گه گفتار

زنان را گرچه باشد گونه گون چار

ز مردان لابه بپذیرند و گفتار

مرا کی دل دهد کردن چنین کار

که شرم خلق باشد بیم دادار

چو مهر آمد بباید ساخت ناچار

ببردن کام و ناکام از کسان بار

به چشمش روز روشن چون شب تار

به زیرش خز و دیبا چون سیه مار

نبرد جانت را از درد و آزار

نشوید دلت را از داغ و تیمار

خردمند از خرد جوید همه چار

به دست چاره بگذارد همه کار

سروش و بخت را چندین میازار

به گفتاری که باشد نا سزاوار

که رامین را به تو دیدم سزاوار

تو او را دوستگانی او ترا یار

به فریاد آمد از سختی دگر بار

مگر صد بار گفت ای دایه زنهار

وزآن گفتن مرا ای دایه زنهار

که شدجان و جهان بر چشم من خوار

چو زین ساز نیکویها گفت بسیار

نهاد از پیش او سه بدره دینار

و گر رامین بود بر من دلازار

چه باشد چون بود خشنود دادار

گر آمیزش کنی با مرد یک بار

به جان من که نشکیبی ازین کار

کجا بینی بنفشه تازه بر بار

ازین پیمان و این سوگند یاد آر

قضا را شاه موبد بود بیدار

شنید از دایه آن وارونه گفتار