به دست چاره دامی کرد و بنهاد

به شاهنشاه پیغامی فرستاد

بپیچیدند بر هم مُرد و شمشاد

ز شادی هر دوان را گریه افتاد

چو شاه این نامه زی ویرو فرستاد

همان گه مهتران را آگهی داد

هم او زد پس همو برداشت فریاد

بدان تا باشد از دو گونه بیداد

از آن پس کاو ز دست ما بیفتاد

چرا پیمود بر ما این همه باد

همان گه نزد ویرو کس فرستاد

که ما را کردی از اندیشه آزاد

به آتشگاه چیزی بی کران داد

که نتوان کرد آن را سر به سر یاد

ز مرو اندر بیابان رفت چون باد

ندیده روی او را آدمی‌زاد

که رنجم را ببرد از ناگهان باد

همان آتش به جان من درافتاد

به مرو شایگان مژده درافتاد

که آمد شاه موبد با دل شاد

به دست و پای مادر اندر افتاد

هزاران بوسه بر دستش همی داد

به آب پاک و خاک و آتش و باد

به فرهنگ و وفا و دانش و داد

همان گه مادرش نامه فرستاد

به نامه کرد رفته یک به یک یاد

چو چشم شاه موبد بر وی افتاد

همه شغل جهان او را شد از یاد

چو ویس لاله رخ را می همی داد

نهان از شاه گفتش ای پریزاد

تو از من شاد باشی من ز تو شاد

مرا تو یاد باشی من ترا یاد

اگر یزدان همه کامی ترا داد

مرا شاید، همیشه همچنین باد

نه دایه هیچگونه پاسخش داد

نه کس بشنید چندان بانگ و فریاد

همه کس را به گیتی من دهم داد

مرا از بخت خود صد گونه فریاد

رسولی تو از آن دست و کف راد

که تا جاوید طوق گردنم باد