بود در عین عشق‌بازی خویش

واقف از عشق‌بازی درویش

در تماشای قد دل‌جویش

گوشهٔ چشم مردمان سویش

چون مرا نیست رنگی از رویش

لاجرم شادمانم از بویش

نیک ذات، ظاهر از خویش

همچو نور سیادت، از رویش

اشک بلبل نمک چش خویش

خنده گل خزانه بویش

چشم بلبل کجا و سرمه کجا

نرسد سگ به گرد آهویش

زور بازوی امتیاز رسا

[...]

شرف الشّمس، پرتو رویش

لیلهٔ القدر شام گیسویش

عشق را، ساختی بهانه ی خویش

که برون آیدت دل از تشویش؟!

دید چون شاهزاده را درویش

در دم از جای خاست بی تشویش

پس زمال و طعام و کسوت خویش

کرد باید نیاز بر درویش

مرد باید بقدر قوه خویش

فیض بخشد همیشه بر درویش

وآنگهی پنجشاهی از زر خویش

کن براهش نثار ای درویش

وان که این بنده را به گفتهٔ خویش

کرد در غربت این‌چنین درویش

این شنیدم که تازی‌ای درویش

کف بسودی ز مهر بر سگ خویش