بود شاهی در زمانی پیش ازین

ملک دنیا بودش و هم ملک دین

لابه کرده عیسی ایشان را که این

دایمست و کم نگردد از زمین

ای من آن روباهِ صحرا، کز کمین

سر بریدندش برای پوستین،

گه چنین بنماید و گه ضد این

جز که حیرانی نباشد کار دین

اسپ جانها را کند عاری ز زین

سر النوم اخ الموتست این

در یکی گفته که عجز خود مبین

کفر نعمت کردنست آن عجز هین

پرتو دانش زده بر خاک و طین

تا که شد دانه پذیرنده زمین

روح می‌بردت سوی چرخ برین

سوی آب و گل شدی در اسفلین

آن گمان‌انگیز را سازد یقین

مهرها رویاند از اسباب کین

پهلوی عیسی نشینم بعد ازین

بر فراز آسمان چارمین

روی در دیوار کن تنها نشین

وز وجود خویش هم خلوت گزین

نام احمد چون حصاری شد حصین

تا چه باشد ذات آن روح‌الامین

اندر آ اسرار ابراهیم بین

کو در آتش یافت سرو و یاسمین

ز آتش شهوت نسوزد اهل دین

باقیان را برده تا قعر زمین

ذوق جنس از جنس خود باشد یقین

ذوق جزو از کل خود باشد ببین

مردم نفس از درونم در کمین

از همه مردم بتر در مکر و کین

گفت عزراییل در من این چنین

یک نظر انداخت پر از خشم و کین

تو همه کار جهان را همچنین

کن قیاس و چشم بگشا و ببین

شیر گفت آری ولیکن هم ببین

جهد‌های انبیا و مؤمنین

نیم خرگوشی که باشد که چنین

امر ما را افکند او بر زمین