دانی که مرا یار چه گفتست امروز

جز ما بکسی در منگر دیده بدوز

گفتار دراز مختصر باید کرد

وز یار بدآموز حذر باید کرد

آری چنین کنند کریمان کی شاه کرد

سوی رهی بچشم بزرگی نگاه کرد

یا عزَّ اُقْسِمُ بِالَّذِی اَنَا عَبدُه

وَلَهُ الحجیجُ وَما حَوَت عَرفات

لا ابتَغِی بَدَلاً سِواکِ خَلیلةً

فَثِقی بِقَولی وَالکِرامُ ثقات

وَلَو اَنَّ فَوقی تربةً وَدَعَوْتنی

[...]

گر مرده بوم برآمده سالی بیست

چند پندرای که گورم از عشق تهیست

گر دست بخاک برنهی کاینجا کیست

آواز آید که حال معشوقم چیست

مرد باید کی جگر سوخته خندان بودا

نه همانا کی چنین مرد فراوان بودا

آتش نمرود هرگز پور آزر را نسوخت

پورآزرپیش ازین آتش چو خاکستر شدست

تا بدین آتش نسوزی تو یقین صافی نۀ

خواه اگر دیوانه خوانی خواه گویی بیهذَست

زلفت سیه است مشک را کان گشتی

ازبس که بجستی تو همه آن گشتی

یک چند دویدم و قدم فرسودم

آخر بی تو پدید نامد سودم

تا دست به بیعت وفایت سودم

در خانه نشستم و فرو آسودم

جز درد دل از نظارۀ خوبان چیست

آنرا کهدو دست و کیسه از سیم تهیست

ما را بسر چاه بری دست زنی

لاحول کنی دو دست بر دست زنی

آنرا که بیامدست دنیا آمد

دانی که بیامده چو آورده نبود

گفتار دراز مختصر باید کرد

وزیار بدآموز حَذَر باید کرد

سودت نکند بخانه در بنشستن

دامنت بدامنم بباید بستن

بچون و چرا درشدم سالیان

که چون این چنین و چرا آن چنان

چو از خواب بیدار شد خفته مرد

به بیداری آسان ترش گشت درد

وای ای مردم داد ز عالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

چون نیست شدی هست ببودی صنما

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

مهمان تو خواهم آمدن جانانا

متواریک وز حاسدان پنهانا

خالی کن خانه وز پسِ مهمان‌آ

باما کس را بخانه در منشانا

کی گشت زنده بدوهرکه گشت مرده بدو

ازو حیات نیابی کی از جزو نَبُری

مقام صفوت خواهی و پایت آلوده

خسیس همت ترسم کی اندرو نخوری

چونان شده‌ام که دید نتوانندم

تا پیش تو ای نگار ننشانندم

خورشید تویی بذره من مانندم

چون ذره بخورشید همی دانندم