دگر دیو هشتم سخن چینی است

کجا آن همه رای بددینی است

زخم بلا مرهم خودبینی‌ است

تلخی می مایهٔ شیرینی است

دیدم از آنجا که جهان‌بینی است

که‌آفت زنبور ز شیرینی است

شیرین من آنکه رشک نقش چینی‌ست

کارش ستم و سرکشی و خودبینی‌است

با اینهمه گرمی که منم در کارش

میل دل خسته‌ام سوی شیرینی‌است

صفت عقل عاقبت بینی است

هرچه کرده است می‌کند دینی است

هر کسی را جدا جدا دینی است

هر یکی را رهی و آئینی است

تکاسل حریصی سخن چینی است

که سرمایۀ شرک و خودبینی است

همه این شاخ و بیخ خودبینی است

بار و برگ درخت بی دینی است

خود ندانی که فسق خودبینی است

غیر از آن هرچه هست مسکینی است

صبح از لب لعل تو پیام نمکینی است

شام از شکن زلف گرهگیر تو چینی است

از زخم تو هر سینه خیابان بهشتی است

از داغ تو هر پاره دل زهره جبینی است

آبی که ازو خضر حیات ابدی یافت

[...]

بیخبر زآن کو نه علّیینی است

از قوای ارضیِ سجینی است

کاین نه از ارواح علّیینی است

بل منافق سیرت و سجّینی است

سر و کارم به دست نازنینی‌ست

که در هر گوشه‌اش گوشه‌نشینی‌ست

کسی کش غم به خاطر ره ندارد

چه غم دارد که او را دل غمینی‌ست