سپاه دو کشور پر از کین کنی

زمان و زمین پر ز نفرین کنی

شوی کار دیو بدآیین کنی

پس آنگاه بر دیو نفرین کنی

بر گل سوری ز مشک تبتی پر چین کنی

تا رخ من همچو زلف خویشتن پرچین کنی

عاشقان را با فرح مجلس بهشت آیین کنی

دشمنان را از سنان بانگ خروش آگین کنی

قامت من چنبری زان قامت سروین کنی

[...]

کنون گر تو ساز نو آیین کنی

بترسم که سر در سر کین کنی

سپهرا من از گردشت فارغم

مرا کی توانی که غمگین کنی

نه نایم که بر بسته باشم کمر

بدان تا مرا کام شیرین کنی

نه نرگس که سر پیشت آرم فرود

[...]

سپهرا من از شادیت غارغم

مرا چون توانی که غمگین کنی

ندارم ز تو هیچ امید و بیم

اگر مهر وزری و گر کین کنی

نه میخم که بندم به پیشت کمر

[...]

تا کی ای مونس دلم بی‌موجبی غمگین کنی

گریه‌های تلخ من بینی و لب شیرین کنی

چون هلاک جان خود خواهم به زاری و دعا

ناشنیده آرزو در زیر لب آمین کنی

گفته ای جانت به کام دل رسانم یا به لب

[...]

گر فکر زاد آخرت ای دوربین کنی

در زیر خاک عشرت روی زمین کنی

گر رزق خود ز بوی گل و یاسمین کنی

زنبوروار خانه پر از انگبین کنی

خون تا به چند در دلم ای نازنین کنی؟

[...]

از تو خواهیم اینکه رسم دین کنی

مر خدایان بهر ما تعیین کنی

حیرتم کز چه بسیج ره عقبی نکنی

فکر امروزی و اندیشه فردا نکنی

تو ز صورت گذر از چه به معنی نکنی

جای در چرخ چهارم چو مسیحا نکنی

چند تیغ ظلم را از کشتنم خونین کنی

دم برای قتلم آیی و دمی تمکین کنی

از چه مرغ دل به دام طره مشکین کنی

تا کی ای دلبر دلم بی‌موجبی غمگین کنی

گریه‌های تلخ من بینی و لب شیرین کنی؟!

آن نخواهی کرد دانم هرگز اما این کنی!

کز سرشک ارغوانی چهره‌ام رنگین کنی

گر همه عمر التفاتی با من مسکین کنی!

گر شبی خاک در آن ماه را بالین کنی!

دنیا زکف گذار چو دعوی دین کنی

آنقدر از آن بخواه که تا صرف این کنی

گر دیو نفس را چو سلیمان کنی اسیر

ملک مراد را همه زیر نگین کنی

ایمرغ قدس دام تعلق ز پا گسل

[...]