پس آنگه سه روشن جهان‌بین خویش

سپارم بدیشان بر آیین خویش

بدانید کین سه جهان بین خویش

سپردم بدیشان بر آیین خویش

ببستند بندی بر آیین خویش

بران سان که بود آن زمان دین خویش

که خواهد ازین دشمنان کین خویش

کند تازه در کشور آیین خویش

بیامد به مشکوی زرین خویش

سوی خانهٔ عنبر آگین خویش

فرستادم اینک جهان بین خویش

سوی شاه کسری به آیین خویش

بدو گفت خاتون که من کین خویش

بخواهم ز بهر جهان بین خویش

جهانی مکن پر ز نفرین خویش

مشو بد گمان اندر آیین خویش

پلنگ آن زمان پیچد از کین خویش

که نخچیر بیند ببالین خویش

پس آنگه بخواهم ز تو کین خویش

ز بهر گرامی جهانبین خویش

بیایم بخواهم ز تو کین خویش

به هر جای پیدا کنم دین خویش

ز دشمن بخواهم همان کین خویش

درفشان کنم راه و آیین خویش

نبیره بدیدم جهانبین خویش

به فرهنگ و تدبیر و آیین خویش

دو تا کرده آن سرو سیمین خویش

چو زر کرده گلبرگ رنگین خویش

زره دادش و ترگ زرین خویش

همان خنجر و جوشن کین خویش

نمودی به هر کشور آیین خویش

کشیدی ز هر دشمنی کین خویش

مگر زو بخواهم همی کین خویش

رسانم به کام این جهان بین خویش

در آموختشان رسم و آیین خویش

برافروختشان دانش از دین خویش

بر او کرد شه عرض آیین خویش

خبر دادش از دانش و دین خویش

دگرگونه شد شاه از آیین خویش

کاجل دید بالای بالین خویش